AMERIKAANSE TARIEVEN, DE CASE/ "China op 40%, wij op 15%: Italiaanse componenten kunnen de Chinese concurrentie verslaan"
Tarieven: devaluatie van de euro en het creëren van nieuwe toeleveringsketens voor Italiaanse MKB-bedrijven creëren nieuwe kansen in de VS, waarmee China wordt ingehaald.
Voor veel bedrijven vormen ze uiteraard een groot probleem, vooral omdat ze worden opgelegd door een land dat een wereldwijde referentiemarkt is voor verschillende sectoren. Maar heffingen, legt Gianclaudio Torlizzi, oprichter van T-Commodity , uit, kunnen vanuit een bepaald perspectief een kans bieden, vooral voor Italiaanse componentbedrijven.
Alles hangt af van het vermogen van Europa en Italië om te profiteren van het voordeel dat de VS biedt door hogere tarieven op te leggen aan een geduchte concurrent als China. Peking krijgt te maken met een gemiddeld tarief van 40%, terwijl wij op 15% blijven steken.
Deze omstandigheid kan worden uitgebuit in het voordeel van Italiaanse bedrijven, op voorwaarde dat de ECB de rente verlaagt en de euro ten opzichte van de dollar devalueert. Maar ook op voorwaarde dat het Italiaanse systeem de creatie van nieuwe toeleveringsketens kan stimuleren of de groei kan ondersteunen van de kleine en middelgrote ondernemingen die altijd al onze productiestructuur hebben gevormd.
Waarom kunnen invoerrechten, naast de problemen die ze voor bedrijven opleveren, de voorwaarden scheppen voor nieuwe kansen voor componentfabrikanten?
Het is duidelijk dat tarieven, in wat een belangrijke markt is voor veel sectoren, nadelig zijn voor de Italiaanse export. Het daadwerkelijke tarief voor de Italiaanse export ligt tussen de 11 en 13%, aangezien er al een tarief van ongeveer 1,5% bestond. Er is echter nog een andere overweging: het gemiddelde Amerikaanse tarief tegen China zal rond de 40% liggen, dus er is feitelijk een verschil dat Italiaanse bedrijven bevoordeelt. Ik heb het over de componentenindustrie, de sector waarin de grootste concurrenten van Italiaanse bedrijven op de Amerikaanse markt inderdaad de Chinezen zijn.
Is dit gunstige verschil van ongeveer 25% voldoende om nieuwe kansen voor bedrijven te garanderen?
In werkelijkheid moeten we echter ook ons steentje bijdragen. Er is één factor die de situatie verergert: de wisselkoers, die in feite een soort tweede tarief vertegenwoordigt. Daarom is er dynamischer beleid nodig van de ECB, die zou moeten aandringen op renteverlagingen en druk zou moeten uitoefenen op een lagere euro ten opzichte van de dollar. De Chinezen zullen de impact van de tarieven waarschijnlijk verzachten door de yuan te devalueren. Daarnaast is er echter nog de kwestie van het industriebeleid.
Wat moet er vanuit dit oogpunt gedaan worden?
Ondertussen zal dit nieuwe scenario structureel blijven: degenen die geloven dat we, zodra Trump het toneel verlaat, terugkeren naar het oude paradigma, vergissen zich. De Amerikaanse staat zal gewend raken aan een toestroom van liquiditeit die het voorheen ontbeerde. Volgens schattingen van het Witte Huis zal dit oplopen tot $ 600 miljard per jaar. En de last van de invoerrechten zal niet volledig op de schouders van de Amerikaanse consument terechtkomen: degenen die in de industrie werken, weten dat deze gelijk verdeeld zal worden tussen exporteurs en importeurs. Dit komt doordat exporteurs hun marktaandeel moeten beschermen en, zolang ze kunnen, een deel van de lasten zullen dragen.
Hoe moeten we dan te werk gaan met het industriebeleid?
We moeten werken aan het creëren van nieuwe toeleveringsketens van Italiaanse bedrijven die de markt kunnen betreden met kant-en-klare projecten, of, waar dat niet mogelijk is, de groei van onze mkb's stimuleren door middel van prikkels. Dit mag niet gebeuren door het mkb te demoniseren, zoals sommige liberale kringen doen. Het Italiaanse mkb doet het uitstekend, maar het is duidelijk dat in een context van toenemende concurrentie het kunnen produceren met schaalvoordelen zal bijdragen aan een verdere stroomlijning van het productieproces. Dit moet de kern vormen van een nieuw industriebeleid, dat nog nooit eerder is ingevoerd. Het betekent het creëren van aggregaties tussen mkb's.
Welke componenten kunnen in deze context de voorkeur krijgen?
Degene die grote Amerikaanse bedrijven bedient. De toekomst van de Italiaanse industrie zou er zo uit kunnen zien: na eerst onderaannemer voor Duitsland te zijn geweest, zou het nu ook onderaannemer voor de Verenigde Staten kunnen worden. Ik heb het over industriële componenten: systemen, machines, kleppen.
De tarieven van 15% geven ons een voordeel ten opzichte van China's 40%. Krijgen we daarentegen in andere sectoren dan componenten concurrentie van landen die lagere tarieven hanteren dan de onze?
Het tarief van 15% ligt aan de lage kant. De Britten hebben 10%, maar ze produceren niet en zijn geen concurrenten van Italiaanse bedrijven. De Japanners hebben ook 15%.
Dat kan bijvoorbeeld gebeuren in de agrovoedingssector, waar gevreesd wordt voor negatieve reacties op de wijnmarkt.
Wijnen uit het middensegment lopen uiteraard risico, terwijl wijnen uit het hogere segment dat veel minder doen: zij hebben zo'n bekend merk dat consumenten bereid zijn om 15% meer te betalen.
(Paolo Rossetti)
— — — —
Wij hebben uw hulp nodig om u te kunnen blijven voorzien van kwalitatieve, onafhankelijke informatie.
İl sussidiario
